Είναι πρόδηλο ότι, η κοινοβουλευτική δημοκρατία διολισθαίνει προς μία νεοπαγή μορφή ολοκληρωτισμού, όταν φαλκιδεύει το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών να διατυπώνουν τη γνώμη τους ελεύθερα και να διαδίδουν τις ιδέες τους άνευ ιταμής λογοκρισίας.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Σήμερον ερχόμαστε αντιμέτωποι με το καινοφανές μεσαιωνικό φαινόμενο ο αντιφρονών να εξουδετερώνεται, να αστυνομεύεται ο ιδιωτικός του βίος υπό τις αστυνομικές δυνάμεις και να φέρει εσχάτως το απαξιωτικό κοινωνικό στίγμα του «τρομοκράτη» και οσονούπω του εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου, εξ αφορμής της κυφορηθείσας τροποποίησης του άρθρου 191 του Π.Κ. όπου επιβάλλεται να διωχθεί ποινικά και να τιμωρηθεί ο εκάστοτε πολίτης, ο οποίος «τολμά» να εκφέρει μία διαφορετική επιστημονική άποψη εκ της Κρατικής, πλην όμως ικανή και πρόσφορη να διασαλεύσει την καθεστηκυία τάξη.
Η καταδήλως αντιδημοκρατική αυτή πρακτική, συνιστά ανυπερθέτως μία μορφή θεσμικής βίας, η οποία δικαιολογεί συγγνωστά την ενεργοποίηση της επιτομής του Συνταγματικού πατριωτισμού, ήτοι του ακτροτελευτίου άρθρου 120 του Συντάγματος, μία θεμελιώδης διάταξη, η οποία μας παρέχει την εξουσία να αντιδράσουμε σύννομα, αφενός περί της αποψίλωσης του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου κατά το άρθρο 14 του Συντάγματος και εξ ετέρου περί της επιβολής μίας σύγχρονης μορφής «πιστοποίησης κοινωνικών φρονημάτων».
Η ελευθερία λόγου του πολίτη θα τίθεται εις την κλίνη του προκρούστη, δηλαδή θα ελέγχεται αυθαίρετα από τα Κρατικά όργανα, αν τα λεγόμενα ή γεγραμμένα του καθίστανται ικανά και πρόσφορα να προκαλέσουν φόβο, ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη προς την αυθεντία και την παντοδυναμία του Κράτους.
Η επιβολή της μονοτροπίας της κρατικής πολιτικής ορθότητας και η εξουδετέρωση της διαφορετικής άποψης, συνιστά μία ανελεύθερη πρακτική αστυνόμευση της σκέψεως και απερίφραστης ποινικοποίησης του φρονήματος των πολιτών.
Ο έχων διαφορετική άποψη από την κρατική θα περιθωριοποιείται και θα αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας σκέψεως, επικίνδυνος διά τη «δημόσια» τάξη και ασφάλεια, ή διά τη «δημόσια υγεία».
Εκ των εξελίξεων αυτών συνάγεται με σαφήνεια ότι η κυβέρνηση, ελλείψει πειστικής επιχειρηματολογίας, με θεραπαινίδα το αστυνομικό Κράτος και τις Εισαγγελικές αρχές, αλλά και τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε., επιδιώκει «ξύλοις και ροπάλοις» να εξανδραποδίσει τις ελεύθερες φωνές και να εκτοπίσει διά της Ιεράς εξέτασης τους αντιφρονούντες, ούτως ώστε διά της ωμής βίας να επικρατεί μόνο η δική της, δοτή εν πολλοίς εκ των υπερεθνικών διευθυντηρίων των κοσμο-εξουσιαστών, άποψη, ενίοτε και μη έγκαιρη, απλώς επιβάλλεται πάσει δυνάμει προς την πνευματικά ευνουχισμένη μάζα.
Το Κράτος διά μέσου των απολυταρχικών αυτών πρακτικών επιδιώκει να ελέγχει τους πάντες, ούτως ώστε να δύναται απρόσκοπτα να ασκεί φαιά προπαγάνδα και να ψευδολογεί ανεπαίσχυντα παραχαράσσοντας την αλήθεια, εις βάρος του Ελληνικού λαού, άνευ αντιλόγου, διότι θα τον έχει φιμώσει, εξαρθρώνοντας εκ προοιμίου δια του Ποινικού Κώδικα, οιαδήποτε ελεύθερη φωνή αντίδρασης.
Ο παραλογισμός αυτός εκ μέρους της κυβερνήσεως αποδεικνύει ότι ευρίσκεται σε πανικό και επιδιώκει αμιγώς εξωτερικά να δείξει ισχυρή δια της βίας και την επίταση του αυταρχισμού, εντούτοις δείχνει ότι έχει ενστερνιστεί πλήρως τις θεμελιώδεις αρχής παραπληροφόρησης και συντεταγμένης χειραγώγησης των μαζών.
Τούτο δε πιστοποιείται από τις ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφενός του Ι.Β. Στάλιν: «οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών».
Καθώς και του Α. Χίτλερ: «Θεμελιώδες όρος επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε κάθε πρόβλημα».
Περαιτέρω, ο αόρατος σύγχρονος εχθρός και η άλογη και ακατάληπτη αυτή πραγματικότητα μας παραπέμπει αφεύκτως εις το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής το Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα «ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη». Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.
Εν κατακλείδι εις τον αντίποδα του σχεδιασμού εξόντωσης της ελευθερίας του λόγου, παραθέτω το εξής:
«η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνον πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν…
Το επιβάλλει ο πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία»
ΕΔΔΑ, handyside v. The United Kingdom, 7.12.1976, (1979-80), 1.E.H.R.R, 737, &49.
