spot_img
spot_img
spot_imgspot_img

Top 5 This Week

spot_img

Related Posts

Τα Pandora Papers και η παγκόσμια αυτοκρατορία του χρήματος

Οι αποκαλύψεις για τα Pandora Papers, όπως και οι προηγηθείσες για τα Panama Papers και τα Paradise Papers, αποδεικνύουν αυτό που όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν, αλλά δεν μπορούσαν να αποδείξουν. Πολύ περισσότερο δεν μπορούσαν να ξέρουν, ποια μέλη της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ έχουν τέτοιους λογαριασμούς και ποιοι όχι. Οι φορολογικοί παράδεισοι, όμως, υπάρχουν ακριβώς επειδή υπάρχει σχετική ζήτηση από την αυτοκρατορία του χρήματος.

Σταύρος Λυγερός*
© slpress.gr

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έκανε ποτέ τον κόπο να εξηγήσει γιατί υπάρχει αυτό το είδος της εταιρείας, δεδομένου ότι δεν εξυπηρετεί ούτε το διεθνές εμπόριο, ούτε κάποια άλλη λειτουργία της διεθνούς οικονομίας. Το μόνο που εξυπηρετεί είναι την φοροαποφυγή και την απόκρυψη πλούτου, ο οποίος συχνά έχει προκύψει όχι από νόμιμους τρόπους. Το φαινόμενο της φοροαποφυγής – φοροδιαφυγής υπήρχε πάντα, αλλά με τη μετάλλαξη του καπιταλισμού στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, έχει προσλάβει πρωτοφανείς διαστάσεις.

Οι δυτικές κυβερνήσεις εκλέγονται από τους λαούς για να σεβαστούν το Κράτος Δικαίου και για να υποστηρίξουν τις δημοκρατικές αρχές. Μία εξ αυτών είναι, ότι κάθε φορολογούμενος πρέπει να πληρώνει αναλόγως του εισοδήματός του. Το γεγονός ότι αυτό δε συμβαίνει και μάλιστα δε συμβαίνει με την κραυγαλέα ανοχή των κυβερνήσεων, είναι το διαρκές σκάνδαλο που συστηματικά παρακάμπτεται από τα συστημικά Μίντια.

Οι πολιτικές ελίτ στις μεγάλες δυτικές χώρες δεν ευθύνονται μόνο γι’ αυτό. Είναι τόσο διαπλεκόμενες με το μεγάλο κεφάλαιο των χωρών τους, που έχουν την τάση να ταυτίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου με τα συμφέροντα των κρατών. Αυτό, ωστόσο, δεν ισχύει. Για λόγους χαμηλότερου κόστους εργασίας, οι «δυτικές» πολυεθνικές έχουν σε μεγάλο βαθμό μεταφέρει τις παραγωγικές δραστηριότητές τους εκτός Δύσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι έχουν στερήσει θέσεις εργασίας και τα αντίστοιχα εισοδήματα από τις δυτικές κοινωνίες και κατ’ επέκταση από τα δυτικά κράτη.

Το γεγονός ότι κατά κανόνα, οι μεγαλομέτοχοι των πολυεθνικών είναι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, δεν καλύπτει, βεβαίως, το κενό. Τα υψηλά κέρδη των πολυεθνικών, μόνο σε μικρό ποσοστό επιστρέφουν στη Δύση και σε κάθε περίπτωση δεν προορίζονται για να συντηρήσουν το βιοτικό επίπεδο των δυτικών κοινωνιών. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως η έμπρακτη αμφισβήτηση αυτού του καθεστώτος προήλθε από έναν επιχειρηματία – πολιτικό, όπως ο Τραμπ.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ορισμένοι αναλυτές στη Δύση προβλέπουν, ότι λόγω του αυταρχικού μονοκομματικού καθεστώτος της και των οικονομικο-κοινωνικών αντιθέσεών της, η Κίνα θα αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια κρίση κατάρρευσης. Το ενδεχόμενο αυτό φοβίζει για τις επιπτώσεις που θα έχει στη διεθνή οικονομία και ως εκ τούτου στην αμερικανική και στις ευρωπαϊκές οικονομίες. Από την άλλη πλευρά, όμως, η αποδυνάμωση ενός πανίσχυρου εμπορικού ανταγωνιστή θα ήταν επωφελής με στρατηγικούς όρους.

Οι επισημάνσεις για τις αντιφάσεις της Κίνας δεν είναι λάθος, αλλά το συμπέρασμα ότι θα αντιμετωπίσει κρίση κατάρρευσης δεν είναι καθόλου δεδομένο. Δεν αποκλείονται κοινωνικές εντάσεις. Προς το παρόν, όμως, το καθεστώς φαίνεται όχι μόνο να διατηρεί τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά και να υποστηρίζεται από τη νεοπαγή οικονομική ελίτ και από τμήματα του πληθυσμού, που λόγω της εκρηκτικής ανάπτυξης έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να αναβαθμίζεται εντυπωσιακά.

Η κλιμακούμενη πίεση που δέχεται η Δύση από τις αναδυόμενες βιομηχανικές χώρες, έστω και αργά, θα υποχρεώσει τις δυτικές άρχουσες ελίτ να αναθεωρήσουν τα κυρίαρχα δόγματά τους. Έτσι κι αλλιώς, οι βεβαιότητές τους καταρρέουν η μία μετά την άλλη. Όταν οι Αγορές στη δεκαετία επιτέθηκαν χωρίς σοβαρό λόγο εναντίον των χωρών της Ανατολικής Ασίας, προκαλώντας οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι χαμογελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους για το πλήγμα που δέχονταν οι ανταγωνιστές τους.

Πίστευαν ότι οι Αγορές δεν πρόκειται ποτέ να στραφούν εναντίον της Δύσης, η οποία και τις έθρεψε. Οι επιθέσεις εναντίον του ευρώ, αλλά και η κάποια στιγμή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ διέψευσαν και αυτό το μύθο. Αποδείχθηκε και κατ’ αυτό τον τρόπο, ότι η ολιγαρχία του χρήματος είναι περισσότερο μια νέου τύπου πλανητική «αυτοκρατορία» παρά κεφαλαιοκράτες με αμερικανική ή ευρωπαϊκή συνείδηση.

ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ

ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ

Είναι αληθές ότι η πανάκριβη διάσωση των τραπεζών στην κρίση του 2008 εκτόξευσε τα ελλείμματα και ως εκ τούτου αύξησε απότομα το χρέος των δυτικών χωρών. Στην πραγματικότητα, όμως, το κόστος της διάσωσης ήταν το νερό που ξεχείλισε ένα ποτήρι, το οποίο ανάλογα με τη χώρα ήταν ή μισογεμάτο ή σχεδόν γεμάτο. Χρέη είχαν αρχίσει να συσσωρεύουν οι δυτικές χώρες εδώ και μερικά χρόνια, παρά το γεγονός ότι η διεθνής οικονομία διάνυε περίοδο παχιών αγελάδων.

Οι αιτίες είναι δύο και αμφότερες πηγάζουν από την παγκοσμιοποίηση:

-ΠΡΩΤΟΝ, η παραγωγή μετακόμισε σε μεγάλο βαθμό από τη Δύση προς τις χώρες με φθηνό κόστος εργασίας.

-ΔΕΥΤΕΡΟΝ, οι πολυεθνικές μετέφεραν την έδρα τους εκεί όπου οι φορολογικοί συντελεστές είναι χαμηλοί. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε σ’ έναν ανταγωνισμό, αποτέλεσμα του οποίου ήταν μια γενική μείωση των φορολογικών συντελεστών.

Όλα αυτά επέφεραν σημαντική μείωση των κρατικών εσόδων. Για να συντηρήσουν οι δυτικές κυβερνήσεις στοιχειωδώς το μέσο βιοτικό επίπεδο και τις κοινωνικές υποδομές στις χώρες τους, κατέφυγαν στο δανεισμό. Ειδικά στην Ευρωζώνη, που για χρόνια τα επιτόκια ήταν πολύ χαμηλά, ο δανεισμός ήταν η εύκολη λύση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, τα κρατικά χρέη να ακολουθήσουν ανοδική τροχιά. Με άλλα λόγια, το χρήμα έχει μεταφερθεί μαζικά από τα κράτη σε ιδιώτες. Η μεγαλύτερη ή μικρότερη διόγκωση του χρέους ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσει κάποια στιγμή κρίση χρέους. Όσο η διεθνής κοινότητα θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει τις Αγορές σαν ιερές αγελάδες, η δημοσιονομική κρίση των κρατών θα οξύνεται και στις ακραίες περιπτώσεις θα μετεξελίσσεται σε κρίση χρέους.

Ταυτοχρόνως, τα μέλη της διεθνούς ολιγαρχίας του χρήματος ψάχνουν τρόπο, όχι μόνο να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τον ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο τους, αλλά και να φοροδιαφύγουν. Όπως αποδεικνύουν οι αποκαλύψεις με τα Panama, τα Paradise και τα Pandora Papers, πρόκειται μάλλον για κανόνα παρά για εξαίρεση. Όταν, όμως, οι πολιτικές ελίτ μετατρέπονται περισσότερο ή λιγότερο σε μέλη αυτής της ολιγαρχίας του χρήματος, είναι παράλογο να περιμένεις πως οι κυβερνήσεις θα υπερασπισθούν το δημόσιο συμφέρον, όπως θεσμικά έχουν οριστεί να κάνουν.

*Ο Σταύρος Λυγερός έχει εργασθεί σε εφημερίδες (για 23 χρόνια στην Καθημερινή), ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Σήμερα είναι πολιτικός-διπλωματικός σχολιαστής στον τηλεοπτικό σταθμό OPEN και διευθυντής του ιστότοπου SLpress.gr. Συγγραφέας 16 βιβλίων. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.

Popular Articles