Το κατ’ επίφαση δημοκρατικό πολίτευμα, ανά την ιστορία της χώρας εν τη Πατρίδι μας αλλά εν γένει και διεθνώς έχει αποδείξει ότι απεχθάνεται και αντιμετωπίζει ως μιάσματα την ελεύθερη έκφραση διατύπωσης γνώμης, καθώς και την ανέλεγκτη και ακηδεμόνευτη διακίνηση ιδεών, καθότι έχει εθιστεί προς τη δουλοφροσύνη και τη χειραγώγηση, ομνύοντας πίστη προς το σκοταδισμό του μεσαίωνα, ψήγματα του οποίου έχουν εγκατασπαρεί και εις τις λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Το πολιτειακό πρόβλημα ουδέποτε έχει λυθεί, πέραν από τη ρητορική συνεργεία των εξωνημένων μέσων μαζικής εξαπατήσεως, τα οποία δρουν ως την αιχμή του δόρατος και λειτουργούν προσηκόντως ως το προπύργιο της εκάστοτε καθεστωτικής προπαγάνδας.
Οι αφανείς κρατικοί μηχανισμοί κατ’ εντολή των υπερεθνικών διευθυντηρίων και δομών, συνθλίβουν τον αντιφρονούντα, πλήττοντας τον ολούθε και πανταχόθεν, ακριβώς επειδή το ίδιο το σαθρό σύστημα στερείται οργάνωσης και σοβαρότητας να αντιμετωπίζει δημοκρατικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, καίτοι τους κατηγορεί υποκριτικά ότι εμφορούνται από μη δημοκρατικές ιδές, εν άλλοις λόγοις το ίδιο το σύστημα αναγορεύεται αυτοκλήτως ως μία δύναμη ανάσχεσης και καταστολής οιασδήποτε ελεύθερης αντίδρασης, η οποία αμφισβητεί τις χρόνια παγιωμένες διεφθαρμένες δυνάμεις.
Είναι πρόδηλο ότι οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης των τελούντων υπό κράτηση προσώπων συνιστά ένα μείζον πρόκριμα δια το Κράτος Δικαίου, μίας Συντεταγμένης Πολιτείας, υπό το φως του σεβασμού της ανθρώπινης αξίας και της προσωπικότητας του, κατά τις θεμελιώδεις επιταγές του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Τα νομοθετικά εχέγγυα και η πρόληψη μέριμνας διασφάλισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δια μέσου της ασκήσεως των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων, με κορυφαίο εξ αυτών, το πολύπτυχο δικαίωμα της επικοινωνίας με το ευρύτερο περιβάλλον του κρατουμένου, δυνάμει του άρθρου 51 του Σωφρονιστικού Κώδικα, λειτουργούν ως αντίβαρο προς τις παρατηρούμενες συνέπειες του εγκλεισμού, όπως: αφενός είναι η αναπόδραστη ιδρυματοποίηση του, ήτοι η βαθμηδόν αποξένωση – αποικοινωνικοποίηση του ατόμου από το ελεύθερο κοινωνικό του περιβάλλον προς την ακούσια προσαρμογή του προς μια νεοπαγή πραγματικότητα, δηλαδή η κατά το προσφυώς λεγόμενο βίαιη καταναγκαστική ένταξη του προς την υποπολιτισμική ομάδα των φυλακών, η οποία συνιστά ανυπερθέτως μία αλλότρια και καινοφανής μορφή κοινωνικοποιήσεως του κατάδικου προσώπου, εξ ετέρου οι επαχθείς συνέπειες εις την ατομική και ψυχική του υγεία, ένεκεν των μη κατάλληλων συνθηκών κράτησης και διαβίωσης εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων και συνεπεία του απόλυτου ετεροκαθορισμού εκ του συνόλου των δραστηριοτήτων του, υπό το καθεστώς άρσης των δικαιωμάτων του λόγω της εκτίσεως ποινής, τα οποία όμως εθεωρούνται δεδομένα προ του εγκλεισμού του.
Η ως άνω ασφυκτική αντικειμενική πραγματικότητα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων της φυλακής αμβλύνεται εν τω μέτρω του δυνατού, δια της δυνατότητας επικοινωνίας του κρατούμενου, με ορισμένα πρόσωπα της ελεύθερης κοινωνίας, ούτως ώστε να ενισχυθεί ούτως ψυχικά και ηθικά, διαχειριζόμενος τελέσφορα, τα δεινά της κράτησής του, αποσοβώντας συν τοις άλλοις, τον κίνδυνο διολίσθησης του θεσμού της «φυλακής» από σωφρονιστική διεργασία αποβλέπουσα εις την ομαλή επανένταξη του καταδίκου εις το κοινωνικό σύνολο, εις φυσικό χώρο τιμωρητικής και απάνθρωπης εξόντωσης – εξουδετέρωσης των κρατουμένων, αποκλειομένης πάσης προοπτικής άρσης του επελθόντος δια της εκτιτέας ποινής, απαξιωτικού κοινωνικού στίγματος.
Έτι περαιτέρω μία έτερη μορφή επικοινωνίας πέραν της δια ζώσης και εκ του σύνεγγυς επαφής με έναν ορισμένο κύκλο προσώπων, κατ’ άρθρο 51 παράγραφος 2α και άρθρο 52, καθίσταται η τηλεφωνική επικοινωνία και η αλληλογραφία, όπως ειδικότερα ορίζει ο Εσωτερικός Κανονισμός Καταστημάτων Κράτησης Τύπου Α’ και Β κατ’ άρθρο 22 παράγραφος 1.
