Η αναζωπύρωση της Θεωρίας των δύο άκρων, ως επίδοξος διάδοχη κατάσταση του αφηγήματος της πανδημίας, με την καθολικώς συντεταγμένη θεσμική υποστήριξη, της άνευ ουδενός επί της ουσίας αντικειμενικού πολιτικού διακυβεύματος, ήτοι αφενός, των ακραιφνών δήθεν κακών «ακροδεξιών» εναντίον των αρτιοσκλητωτικών δήθεν καλών «ακροαριστερών», αρχής γενομένης εκ των σχολείων των μαθητών και κατ’ επέκταση εν τω συνόλω της κοινωνίας, αποδεικνύει πανηγυρικά, την πάλαι ποτέ διαχρονική προσφιλή πρακτική της «προβοκάτσιας» με απώτερο σκοπό, το καθεστώς, να παρελκύσει την κοινή γνώμη εκ των ζεόντων και ακανθωδών τρεχουσών ζητημάτων της επικαιρότητας.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ Β. ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΑΣ*
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ
Το κράτος ως έμμεσος αυτουργός την εν θέματι προβοκάτσιας, υποδαυλίζει, υπογείως πλην εκατέρωθεν την εν λόγω αμοιβαία σύρραξη των άκρων, προς την ανατροφοδότηση του φαύλου τούτου μυθεύματος, ήτοι, της ύπαρξης ενός απροσδιόριστου, «μπαμπούλα», ο οποίος περιφέρεται δημοσίως και προβάλλεται κατά το δοκούν εκ των συστημικών μέσων μαζικής ενημερώσεως, προκειμένου να καταπείσει λυσιτελώς την κοινή γνώμη, ότι ο δαίμων των πάντων καθίσταται το έθνος, εξ αυτού του λόγου, υπήγαγαν, κατά το μάλλον ή ήττον, το κίνημα των φερόμενων αντι-εμβολιαστών, ότι σχετίζεται άμεσα με αυτόνομες ακροδεξιές οργανώσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται ως εκβλαστήματα, διατεταγμένες παραφυάδες της Χρυσής Αυγής.
Η επιμελής αυτή μεθοδολογία κατασυκοφάντησης, συμψηφισμού και άκρατης συλλήβδην εξομοίωσης με το «ναζισμό», οιασδήποτε διαφορετικής υγιούς φωνής προς την καθεστωτική γνώμη της κυβερνήσεως, τιτρώσκει εκ βαθέων τη δημοκρατία, καθότι οι άθλιες αυτές πρακτικές, διαπόμπευσης και φίμωσης της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, συνάδει καταδήλως προς αμιγώς αντιδημοκρατικά καθεστώτα.
Η ολοκληρωτική αυτή πρακτική εξουδετέρωσης των αντιφρονούντων δια του στίγματος της «ακροδεξιάς», και η επιστράτευση ορισμένων έμμισθων «γκρουπούσκουλων» ή ετερόκλητων ταγμάτων, να το επιβεβαιώνουν, διά πράξεων ή παραλείψεων, δίχως να συνειδητοποιεί κανείς, ότι η μεγαλύτερη μορφή προσβολής των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας τα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, υπό το μανδύα, αφενός του δημοσίου συμφέροντος και εξ ετέρου της δημόσιας υγείας, ως εκ τούτου, εν ονόματι λοιπόν, των ως άνω μεγεθών, διαπράττονται αθόρυβα, πλην κατά συρροή, κοινοβουλευτικά εγκλήματα, τα οποία πλήττουν την ποιότητα της δημοκρατίας μας.
Περαιτέρω, η στυγνή ιερά εξέταση των αντιφρονούντων δια της προκρούστειας λογικής της εξόντωσης εις ότι αντίκειται ευθέως εις την καθεστωτική προπαγάνδα, υπό το μανδύα της επίφασης της δημοκρατίας συνιστά, μείζονα και κορυφαία έκφανση ολοκληρωτισμού-φασισμού, Ναζισμού, Σταλινισμού.
Το παρασιτικό, ανθελληνικό, και έξωθεν κηδεμονευόμενο Ελλαδικό Κράτος, το οποίο διοικείται απολυταρχικά από την εντεταλμένη θεσμική ελίτ, επιδιώκει να αποδομήσει το έθνος και να καταλύσει, με τη συνέργεια της εθνομηδενιστικής διεθνιστικής αριστεράς, παν ταυτοτικό στοιχείο του Ελληνισμού, διότι στόχος του καθίσταται η προλείανση του εδάφους εκ της εγκαθιδρυθησομένης παγκοσμιοποίησης, η οποία κατατείνει προεχόντως και κυρίως εις τη νόθευση των εθνών.
Συναφώς λοιπόν, με τα ως άνω, η κυβέρνηση ασκεί καταχρηστικά τη δύναμη της ως οιονεί παντοδύναμος αυθέντης ηγεμών, ποδοπατώντας ηδονικά υπό τις ερπύστριες της, παν ψήγμα Συνταγματικής νομιμότητας, ενώ εκ παραλλήλου, πατάσσει οτιδήποτε προσκρούει εις τις ιδικές της απόψεις.
Τούτο δε το επιτυγχάνει με τις δυνάμεις καταστολής, την αστυνομία, με την Εισαγγελική αρχή, ήτοι δια την ασκούμενη θεσμικά κρατική πολιτική επίθεσης κατά της ελευθερίας σκέψεως των πολιτών αλλά εν ταυτώ και δια έτερων μεθόδων, όπως των εμφιλοχωρούντων «Δουρείων ίππων» – κατασκόπων του συστήματος, οι οποίοι παρεισφρέουν επί σκοπώ, εις διάφορα αντικρατικά κινήματα, ακριβώς δια να αντλήσουν πληροφορίες, και ύστερα ως σύγχρονοι δοσίλογοι λογοδοτούν αμελλητί, εις τους ιθύνοντες εντολείς-δεξίλογους περί της δράσεως των αντικαθεστωτικών, με αποτέλεσμα να καταπνίγεται εν τη γενέσει της οιαδήποτε απόπειρα αντίδρασης προς το σύστημα.
Το κράτος – παρακράτος αποτελεί τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, -Ιανός με δύο πρόσωπα-, το οποίο επιδιώκει παντί τρόπω να θωρακίσει τα κεκτημένα της εξουσίας και να απαλλαγεί από οιονδήποτε επικριτή του, ως εκ τούτου έλκεται αείποτε, από εκμαυλισμένο πολιτικό προσωπικό, ευεπίφορο προς την εσχάτη προδοσία, δίχως εθνικό όραμα, ιδανικά και αξίες, ούτως ώστε να καθίσταται ευχερώς πειθήνιο και υπάκουο, διότι, εις τον αντίποδα, όποιος συμβάλλει προς την ανάνηψη του λαού, αυθωρεί και παραχρήμα, αποτελεί θανάσιμο εχθρό του συστήματος, εξ αυτού λοιπόν του λόγου, εν κατακλείδι και η αναγωγή ως προς τη μεθόδευση της παρωχημένης πλέον επαναφοράς της θεωρίας των δύο άκρων, θα επιφέρει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, ήτοι φθορά εις το ίδιο το κράτος-πρωτουργό του χάους, διότι οι εποχές έχουν άρδην αλλάξει και τα αντανακλαστικά του λαού, ιδίως τα τελευταία έτη, ενδημούν ιδιαζόντως τεταμένα.
