Πάντοτε, όταν εξωτερικοί παράγοντες και ειδικοί γεωπολιτικοί αναλυτές μιλούσαν και μιλούν για την Τουρκία, τις «έβγαζαν το καπέλο» για την εξωτερική της πολιτική. Ακόμα κι αν φταίει, πάντα καταφέρνει να δικαιολογεί τα «λάθη» της ακόμα κι αν αυτή τα δημιούργησε. Υπενθυμίζω την απάνθρωπη εισβολή και κατοχή της Κύπρου με πρόσχημα υπεράσπισης των Τουρκοκυπρίων από τους αιμοβόρους κυπρίους Έλληνες. Το ίδιο πρόσχημα έδωσαν οι Τούρκοι για την ανάμειξή τους στον πόλεμο Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν, όπου με τη στρατιωτική βοήθεια της Τουρκίας το Αζερμπαϊτζάν κέρδισε. Και κέρδισε μάλιστα χρησιμοποιώντας ύλες ουρανίου κ.λπ. από την Ουκρανία.
Και δεν είναι μόνο αυτά τα παραδείγματα της… μαλαγανιάς τους. Πόσες φορές δε βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους Ρώσους στη Συρία, όπου κατέρριψαν και ένα αεροπλάνο τους. Αντί να τους «τιμωρήσουν» δέχτηκαν να τους πουλήσουν το αντιαεροπορικό σύστημα S-400.
Όπως προανέφερα, η Τουρκία ως τώρα διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τη Ρωσία αλλά και με την Ουκρανία.
Αυτό της άνοιξε την προοπτική να το παίξει «μέγας διαπραγματευτής» φέρνοντας και πάλι την… ειρήνη στον κόσμο αποτρέποντας μια τυχόν διεθνή σύρραξη που θα οδηγούσε σε πυρηνικό όλεθρο, και πολύ πιθανόν, το τέλος της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε.
Πιστεύω ότι τις τελευταίες μέρες, είχατε την ευκαιρία να δείτε και να διαβάσετε τα εγκώμια που πλέκουν όλοι για την Τουρκία. Η χώρα της «ειρήνης», η χώρα της «δημοκρατίας» κλπ.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, για άλλη μια φορά η διπλωματία της Τουρκίας καπέλωσε τους πάντες. Να μην εκπλαγούμε να επιστρέφει πίσω στα εξοπλιστικά προγράμματα των ΗΠΑ, να γίνεται η πιο σημαντική σύμμαχος της δύσης και να αποσπά σε πολύ χαμηλό κόστος σμήνη από F-35 για να προστατευτεί – όπως δηλώνει – από τις «επεκτατικές βλέψεις» της σύμμαχος (στο ΝΑΤΟ) και γειτόνισσας Ελλάδας, από τη στιγμή που η Ελληνική κυβέρνηση εξοπλίζεται με υπερσύγχρονο οπλισμό.
Το ρόλο όμως του μεσολαβητή μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας θα μπορούσε κάλλιστα να είχε η Ελλάδα, αντί της Τουρκίας. Για τον άλφα ή βήτα λόγο έτρεξε πρώτη και καλύτερη να «χαλάσει» όλες τις σχέσεις που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια με τη Ρωσία, κάνοντας σημαντικές κυρώσεις, ενώ η μαλαγάνα Τουρκία είναι απλώς ως παρατηρητής, δεν έχει προβεί σε καμιά οικονομική κύρωση και ακόμα επιτρέπει τις υπερπολυτελείς θαλαμηγούς των Ρώσων μεγιστάνων, να είναι αγκυροβολημένες στις Τουρκικές ακτές του Βοσπόρου!
Ως αντίκρισμα της καλής Τουρκικής στάσης, σίγουρα η Ρωσία θα προτρέψει το λαό της να κάνουν τουρισμό φέτος το καλοκαίρι στην Τουρκία, αντί να πάνε στην Ελλάδα. Μόνο η έλλειψη Ρώσων τουριστών θα είναι μεγάλη οικονομική πληγή για την Ελλάδα. Συγκεκριμένα το 2019, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, είχαν ταξιδέψει στην Ελλάδα 583 χιλ. Ρώσοι τουρίστες, δαπανώντας 433 εκατ. ευρώ, όταν οι συνολικές τουριστικές αφίξεις στη χώρα μας ήταν 31,3 εκατ. Το έτος ρεκόρ από τη Ρωσία ήταν το 2013 που έφτασαν τους 1,3 εκατ. τουρίστες.
Και πάλι αναρωτιέμαι, τι όφελος είχε η Ελλάδα να πάρει αυστηρά μέτρα κατά της Ρωσίας; Γιατί δεν ακολούθησε τη διπλωματική μαεστρία της Τουρκίας, η οποία θα βγει η μεγάλη νικήτρια παίζοντας τη «μαμά» που συμφιλιώνει δύο αδέλφια; Ενώ στην Ελλάδα θα παγώνουν τον επόμενο χειμώνα, στην Τουρκία θα ζεσταίνονται από τα ρωσικά καύσιμα που θα έχουν και σε καλύτερη τιμή από ποτέ.
Αν και δεν τον πάω καθόλου, θα τελειώσω με αυτό που είπε ο «Σουλτάνος – Πρόεδρος» Ερντογάν: «Δε θα αφήσω ποτέ να παγώσει από το κρύο ο λαός μου». Εμείς όμως;
Αγνοήθηκε η παρουσία του Χρήστου Σύρρου
Κατά την παρουσίαση των επισήμων και πολλών άλλων προέδρων συμπαροίκων στο επίσημο δείπνο που έγινε την Παρασκευή 25 Μαρτίου (βλέπε ρεπορτάζ σελίδες 17 και 18), ξεχάστηκε ν’ αναφερθεί η παρουσία ενός συμπάροικου που έχει ένα σωρό τίτλους στο πολιτικό του ρεπερτόριο.
Πρόκειται για τον Χρήστο Σύρρο, ο οποίος εξελέγη βουλευτής στην περιοχή Laurier από το 1981 ως το 2003. Σε αυτό το χρονικό διάστημα διετέλεσε, μεταξύ άλλων, ως Υπουργός Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών στο υπουργικό συμβούλιο Bourassa, υπουργός για τις υποθέσεις των ιθαγενών και υπουργός για τους φυσικούς πόρους. Τον Ιούνιο του 2003, ψηφίστηκε από τους βουλευτές όλων των κομμάτων ως πρώτος αντιπρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης του Κεμπέκ. Μετά την αποχώρηση του -τον Ιούνιο του 2004- από την πολιτική, διορίστηκε
Γενικός Αντιπρόσωπος του Κεμπέκ στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια Γενικός Αντιπρόσωπος του Κεμπέκ στο Λονδίνο το 2014.
Έλαβε τα διακριτικά του Διοικητή του Τάγματος των Πλειάδων από την Ένωση Γαλλόφωνων Κοινοβουλευτικών στις 17 Μαΐου 2012, όπως και του Τάγματος του Φοίνικα από την Ελληνική Δημοκρατία στης 24 Μαρτίου 1999.
Με όλους αυτούς τους τίτλους, νομίζω θα ήταν σωστό να είχε αναφερθεί η παρουσία του στο δείπνο.
Θέλω να πιστεύω καλοπροαίρετα, ότι δεν «ξεχάστηκε» επειδή έχει βλέψεις να αναλάβει την κοινότητα ως πρόεδρος με την ομάδα του, στις εκλογές που θα γίνουν στις 12 Ιουνίου…
