Ένα ελαφρά τη καρδία εθνικό έγκλημα*
«Η Ελλάδα δε σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου…»
(Νίκος Δένδιας, υπουργός Εξωτερικών)
Για δεύτερη φορά μέσα σε 20 χρόνια επίκειται αποχώρηση εταιρειών που έχουν υπογράψει συμβάσεις με το ελληνικό Δημόσιο για έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων στην Ελλάδα. Αυτό σήμερα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, επειδή υπάρχουν 13 ενεργές Συμβάσεις Παραχωρήσεων. Ήδη η ισπανική Repsol αποχώρησε και τα ΕΛΠΕ σχεδιάζουν να αποχωρήσουν από δύο περιοχές της Δυτικής Ελλάδας.
Τερέζα Φωκιανού**
© slpress.gr
Ο συνδυασμός της απολιγνιτοποίησης, με την εγκατάλειψη των προσπαθειών για έρευνα και παραγωγή φυσικού αερίου, καθιστά τη χώρα απόλυτα εξαρτώμενη από εισαγωγές φυσικού αερίου τα επόμενα 30-50 χρόνια, για τις μονάδες βάσης ηλεκτρικής ενέργειας που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Σε μία περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου που σφύζει από ερευνητική και παραγωγική δραστηριότητα, ιδιαίτερα για φυσικό αέριο, η Ελλάδα αντίθετα, με την κατάργηση της ερευνητικής δραστηριότητας, απεμπολεί στην ουσία κυριαρχικά της δικαιώματα, καθιστώντας και την οριοθέτηση της ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας χωρίς νόημα (Δίκαιο Θάλασσας 1982).
Απομακρύνεται από συνέργειες και συμμετοχές για την ανάπτυξη της περιοχής σε ενεργειακό κόμβο με Αίγυπτο, Ισραήλ, Λιβύη και Κύπρο και αφήνει ελεύθερο το πεδίο στις παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις. Να σημειωθεί, πως τυχόν μη εκμετάλλευση των δυνητικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως δικαιολογητική βάση από όλους εκείνους που υποστηρίζουν την παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Τουρκία. Γεγονός που οδηγεί στη γεωπολιτική μας εξάλειψη, από το χώρο που για χιλιετίες ο ελληνισμός έζησε και αναπτύχθηκε.
Η επίκληση δήθεν περιβαλλοντικών κινδύνων είναι απόλυτα ατεκμηρίωτη. Η πετρελαϊκή βιομηχανία διεθνώς εφαρμόζει τα υψηλότερα standards ασφάλειας και περιβαλλοντικής μέριμνας, δραστηριοποιούμενη στις πλέον ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη, ενώ στην Ελλάδα το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περιοχή εκμετάλλευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου του θαλάσσιου κοιτάσματος «Πρίνος» για 40 χρόνια, σε μια άκρως τουριστική περιοχή (Κόλπος Καβάλας και Θάσος).
Όσον αφορά το αναφερόμενο, δήθεν απαγορευτικό, υψηλό κόστος των ερευνών, ας υπενθυμίσουμε στους αρμόδιους ότι αυτό το αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου οι ανάδοχοι μαζί με το ρίσκο, ενώ η παραχωρούσα το δικαίωμα χώρα εισπράττει το μερίδιό της όπως προβλέπεται από τη σύμβαση. Η αστάθεια της ενεργειακής πολιτικής ταλανίζει για πολλές δεκαετίες τη χώρα μας, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την ενεργειακή της ασφάλεια, την αξιοπιστία και την οικονομία της.
*Το άρθρο συνυπογράφουν οι:
1| Δρ. Ηλίας Κονοφάγος, Μέλος της Επιτροπής Ενέργειας της Ακαδημίας Αθηνών, αντιπρόεδρος της FLOW Energy A.E. και πρώην γενικός διευθυντής ΕΛΠΕ Α.Ε.
2| Δρ. Γιάννης Μπασιάς, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΔΕΥ (Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων).
3| Δρ. Μάρκος Λουκογιαννάκης, πρώην μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΔΕΥ, πρώην γενικός διευθυντής του ΣΕΒ – Βιώσιμη Ανάπτυξη και πρώην γενικός διευθυντής των ΕΛΠΕ Αιγύπτου.
4| Δρ. Γιώργος Φίλης, επίκουρος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Ledra College της Λευκωσίας.
5| Γιάννης Γρηγορίου, πρώην διευθύνων σύμβουλος των ΕΛΠΕ για έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων.
**Η Τερέζα Φωκιανού είναι πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της FLOW Energy Α.Ε. Είναι επίσης πρόεδρος της Επιτροπής Υδρογονανθράκων του ΙΕΝΕ και πρώην διευθύνουσα σύμβουλος της Δημόσιας Επιχείρησης Πετρελαίου – Εκμετάλλευση Υδρογονανθράκων Α.Ε.