Home Opinion Opinion Haralmbos Η επανεκκίνηση των κοσμο-εξουσιαστών

Η επανεκκίνηση των κοσμο-εξουσιαστών

Ένας Κράτος πάσχει από πολύ-οργανική ανεπάρκεια όταν κυβερνάται από διεφθαρμένους χαρακτήρες, βεβαίως τούτο προκύπτει αιτιωδώς εκ του αποτελέσματος της διακυβέρνησης του εκάστοτε κόμματος, διότι θα ήτο κατάφωρα άδικο και μεροληπτικά εν προκειμένω να μην συμπεριλάβω άπαντα τα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά κόμματα, στρεφόμενος απλώς κατά της παρούσης θνησιγενούς θητείας της κυβερνήσεως.

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

[Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω]

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ

Η θεσμική κοινοβουλευτική ελίτ, υπό την επίφαση του ετερόκλητου ιδεολογικού χρωματισμού, ανήκουσα εις την ίδια καθολικώς κηδεμονευόμενη και πλήρως ελεγχόμενη υπερεθνική ελίτ, συνιστά εκ των ων ουκ άνευ οργανικό συστατικό στοιχείο της εγκαθιδρυθησόμενης παγκοσμιοποιήσεως.

Η ελίτ, δηλαδή, καθίσταται πλήρως ελεγχόμενη, εξ ου και οι πολιτικοί άρχοντες δρουν υποτελώς, ως εντολοδόχοι και έμμισθα μίσθαρνα όργανα των ιθυνόντων νόων, υπό των οποίων εντέλλονται αναφορικώς προς την διοίκηση της Πατρίδας μας.

Η εν  Ελλάδι διαφθορά καθίσταται μείζονα αλλά ιδίως επί των ημερών μας, τα δοτά ανθελληνικά κόμματα μετά των Ελληνόφωνων πολιτικών υποζυγίων τους, επιδιώκουν παντί τρόπω να επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου και πάση δυνάμει, τον κοινωνιολογικό και πολιτισμικό εκμαυλισμό της Ελλαδικής κοινωνίας.

Δηλονότι την αποστολή αυτή την εκ πληρούν, αντί τριάκοντα αργυρίων, τα εξωνημένα μέσα μαζικής εξαπατήσεως, τα οποία ενεργούν αποκλειστικά και ανεπαίσχυντα ως όργανα αισχρής και χυδαίας προπαγάνδας, προς την υδαρή κακοποιημένη Ελλαδική κοινωνία πολιτών, η οποία αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τον εμπαιγμό και την λοιδορία εκ της κυβερνήσεως, καίτοι η στάση αυτή της πολιτικής ηγεσίας, υποτιμά, απαξιώνει και καταφρονεί δεόντως τους  Έλληνας πολίτας παντί τρόπω.

Ο αγεληδόν τρόπος σκέψεως της διανοητικά λοβοτομημένης Ελλαδικής μάζας, η οποία αποδέχεται άκριτα και άκρατα την ποδηγέτηση του υπό των συστημικών μέσων μαζικής εξαπατήσεως, καθίσταται μνημειώδης, για το λόγο ότι θα έπρεπε ο Έλληνας πολίτης να τελούσε εν εγρηγόρσει, δοθέντος ότι έχει υποστεί αλλεπάλληλα πλήγματα εις το φρόνημά του με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, εκ των τότε «μνημονιακών» κυβερνήσεων, οι οποίες ήγαγαν την Ελλάδα χαιρέκακα εις το στενό εναγκαλισμό των Δανειστών, ουχ ήττον όμως, ενδημεί αφιονισμένος και εμπιστεύεται τους βιαστές τής συνειδήσεως του επί μακρόν.

Τούτο κατεδείχθη και εκ της παγίας πλέον πανδημίας, όπου η κυβέρνηση μέσω των προσφιλών διαύλων της προπαγάνδας διέσπειρε δια της προσφιλούς πρακτικής του «το διαίρειν και βασίλευε», ήτοι τον Εθνικό διχασμό, εκπυρσοκροτώντας μία εμφυλιακή πολεμική, διαχωρίζοντας  ακολούθως τους πολίτες, ασφαλώς κατά κατάφωρη παράβαση της Συνταγματικής νομιμότητας, εις νομιμόφρονες – υπάκουους εμβολιασμένους και εις αντιφρονούντες – ανυπάκουους – μη εμβολιασμένους.

Η στρατηγική αυτή του κοινωνικού «Απαρτχάιντ» επιδρούσε εις το συλλογικό ψυχολογικό υποσυνείδητο, επικουρώντας τον εξαναγκαστικό κρατικό πατερναλισμό προς τον στανικό – υποχρεωτικό εμβολιασμό, ούτως ώστε μία μερίδα πολιτών, υπό την δαμόκλειο σπάθη των απειλών, των υποτιμητικών ύβρεων αλλά και εν γένει των περιοριστικών μέτρων, μονομερώς επιστρατευομένων εις βάρος των μη εμβολιασμένων, να ωθηθούν αμελλητί εξαναγκασθέντες προς την συγκατάθεση του εμβολιασμού, προς τυχόν αποφυγή της κοινωνικής κατακραυγής.

Η προπαγάνδα, αποτελεί δηλαδή το κυρίαρχο εργαλείο άσκησης πειθούς και φορτικότητας προς την ετεροκατευθυνόμενη μάζα, η οποία ευθυγραμμίζεται άνευ αντιλογίας, φειδούς και κριτικής σκέψεως προς την κατά συρροή διασπορά ψευδών ειδήσεων των μέσων μαζικής ενημερώσεως, παρακινούμενα υπό την ηθική αυτουργία της πολιτικής ορθότητας της εκάστοτε κυβερνήσεως.

Άρα η ίδια η καθόλα αντιδημοκρατική πολιτεία μεριμνά εξ αρχής να φαλκιδεύσει τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών ελέγχοντας βέβαια και τη Δικαιοσύνη, η οποία ιδίως δια ζητήματα τα οποία άπτονται της δημόσιας σφαίρας δρα, εκ των ων ουκ άνευ, ως παράρτημα της (σας υπομιμνήσκω ενώ η Εισαγγελία παρενέβαινε δια ζητήματα δήθεν υγείας, για το ασύλληπτο σκάνδαλο, συγκεντρώσεως των Πακιστανών εν τω κέντρω της Αθήνας παραμονής Πρωτοχρονιάς, ποιήθηκε την νήσσαν), άρα μιλάμε δια μία επιδημιολογική κρίση προς τους θεσμούς αλλά και δια μία υπερεκχειλίζουσα διαφθορά, εγκάθετων έμμισθων πολιτικών με πολιτικό ανάστημα νάνου, ολίγιστους και υποδεέστερους των περιστάσεων.

Επιπροσθέτως, μία επιπλέον πτυχή διαφθοράς, ασφαλές τεκμήριο δηλαδή περί της έλλειψης Δημοκρατίας, παρά τις όποιες εξ αντιθέτους εκπεφρασμένες αντιλήψεις, συνιστά η παθογόνος νόσος της πολυνομίας, η οποία δεν αρύεται εκ της αειρόου πηγής δικαίου, αλλά όλως τουναντίον προέρχεται από τη βούληση των πολιτικών δήθεν δια των αλλεπάλληλων θεσπίσεων νόμων, να εξυπηρετήσουν ιδιοτελείς σκοπιμότητες και βλέψεις μεταξύ των ημετέρων, παρελκύοντας την κοινή γνώμη περί της λυσιτέλειάς τους.

Σήμερον, όπου κατισχύει η διαφθορά, η συλλογική κατάθλιψη, η πτωχοποίηση και η πλήρης υποτέλεια προς τη σήψη και τον εκμαυλισμό, η Ελλαδική κοινωνία, ούσα πλήρως αλλοτριωμένη και ανήμπορη να αντισταθεί, πλήττεται από την επιβολή νοσηρών προτύπων αμαύρωσης του ανθρώπινου προσώπου, βασιζόμενες εις την, κατά το σύστημα, επιβεβλημένη «αυθεντία» του πολιτισμικού Μαρξισμού, με αποτέλεσμα να συγχίζεται έτι περαιτέρω, άνευ δυνατότητας της παραμικράς αντιστάσεως.

Η μεγάλη επανεκκίνηση των παγκοσμιοποιητών θέτει εις την ατζέντα του πέραν της νοθεύσεως των εθνών δια του εποικισμού τους με μετανάστες, ούτως ώστε να καταλυθεί αυτόχρημα η εθνική κυριαρχία, υποστηρίζει, την ήδη υπάρχουσα, εν Ελλάδι, χρόνια πτωχοποίηση, καθώς και την ύπαρξη πλήρους συγχύσεως προς την υπόσταση των πολιτών, μία δηλαδή πρακτική η οποία ήδη δρομολογείται, με την επελαύνουσα «ρευστότητας του φύλου» της ιδιότυπης ταύτης δικτατορίας.

Η αναδυόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση κείται εγγύς, πλην όμως, προς την επικυριαρχία και πρωτοκαθεδρία της, επιβάλλει την κατάλυση των εθνών και των λαών και τη διάλυση της ανθρώπινης διανοίας και ψυχής με την επιβολή κατασκευασμένων και παρά φύση θεωριών, οι οποίες υπό το μανδύα του προοδευτισμού, θα ανάγουν νομοτελειακά την κοινωνία σε παροξυσμό και παράκρουση.

Εν κατακλείδι, το μείζον ζητούμενο καθίσταται η ελευθερία, καθότι, έστιν ότε, ο καθημαγμένος Έλλην, δέον όπως ανανήψει και ανακτήσει την αξιοπρέπεια του, την οποία εκών άκων έχει απεμπολήσει ή άλλως έχει εκχωρήσει εις τους σύγχρονους προβατόσχημους λυκοποιμένες.

Featured Local Savings

Exit mobile version