Home Greece 1914-1923: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ-Ημέρα Μνήμης

1914-1923: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ-Ημέρα Μνήμης

1914-1923: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Ημέρα Μνήμης

Η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 και τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου. Την πρωτοβουλία είχαν τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ με μικρασιατική καταγωγή, ο Γιάννης Καψής, ο Γιάννης Διαμαντίδης και ο Γιάννης Χαραλάμπους, οι οποίοι κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου στις 12 Μαΐου 1997. Στην εισηγητική έκθεση ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι: «Η κατάρρευση των ελληνικών δυνάμεων το 1922 στη Μικρά Ασία, οι σφαγές, λεηλασίες και η προσφυγιά που ακολούθησαν, αποτελούν το αποκορύφωμα μιας συστηματικής προσπάθειας εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου από τα χώματα της Μικρά Ασίας, που έβαλε τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε η ωριμότερη φάση του ελληνικού πολιτισμού […] την τερατώδη αυτή γερμανική σύλληψη πρώτοι οι Νεότουρκοι ανέλαβαν να κάνουν πράξη. Και κοντά στις βάρβαρες ασιατικές μεθόδους του βίαιου εξισλαμισμού, του γενιτσαρισμού και των κατά τακτά διαστήματα φυλετικών εκκαθαρίσεων ήρθε να προστεθεί η τευτονική ψυχρή μεθοδικότητα με τη λειτουργία των περίφημων ταγμάτων εργασίας».
Επί του παρόντος δεν υπάρχει συναίνεση στην Ελλάδα ή στην Ελληνική διασπορά για μία ενιαία ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο σύνολό της. Ωστόσο, εν αναμονή της τελικής ημερομηνίας, η 14η Σεπτεμβρίου είναι η πιο περιεκτική καθώς τιμά το 90% των θυμάτων. Υπάρχουν δεκάδες ημέρες μνήμης, μερικές τοπικές και μερικές περιφερειακές, που συνήθως απλώς τιμώνται στις Ορθόδοξες Εκκλησίες από άτομα από ένα συγκεκριμένο χωριό ή περιοχή.
Οι τρεις μεγαλύτερες και πιο γνωστές ημέρες μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων είναι:
-Ανατολική Θράκη – 6 Απριλίου (ανεπίσημα αναγνωρισμένη από πολιτικούς)
-Πόντος – 19 Μαΐου (επίσημα αναγνωρισμένη από το Κοινοβούλιο από το 1994)
-Μικρά Ασία – 14 Σεπτεμβρίου* (επίσημα αναγνωρισμένη από το Κοινοβούλιο από το 1998)
Να σημειωθεί ότι, η γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, πραγματοποιήθηκε σε τέσσερις γενικές περιοχές, εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήτοι σε Ανατολική Θράκη, Μικρά Ασία, Αρμενικά Υψίπεδα και Λεβάντες.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
Η Γενοκτονία των Ελλήνων αναφέρεται στη συστηματική εξόντωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1923). Διεξήχθη από δύο διαδοχικές κυβερνήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – δηλαδή από το ΚΟΜΙΤΑΤΟ ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ (ΚΕΠ) και το ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Περιλάμβανε σφαγές, εξαναγκαστικές εκτοπίσεις και πορείες θανάτου, απελάσεις, μποϊκοτάζ, βιασμούς, αναγκαστικούς εξισλαμισμούς, στρατολόγηση σε τάγματα εργασίας, αυθαίρετες εκτελέσεις και καταστροφή πολιτιστικών, ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, περίπου 1 εκατομμύριο Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων ξεκίνησε το 1914 στην Ανατολική Θράκη, όπου ολόκληρες ελληνικές κοινότητες εκδιώχθηκαν βίαια και απελάθηκαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Άλλα μέτρα που χρησιμοποιήθηκαν για την καταδίωξη των Ελλήνων σε αυτή την περιοχή ήταν το μποϊκοτάζ των ελληνικών επιχειρήσεων, δολοφονίες, βαριά φορολογία, κατάσχεση περιουσίας και η πρόληψη από την εργασία στα κτήματα τους. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1914 πραγματοποιήθηκε η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της δυτικής ακτής της Μικράς Ασίας. Αυτές οι επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων εκείνων της Ανατολικής Θράκης, σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν από την ΚΕΠ χρησιμοποιώντας τακτικές και άτακτες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων μελών της παραστρατιωτικής μονάδας της ΚΕΠ, της λεγόμενης Ειδικής Οργάνωσης (δηλαδή η Teşkilât-i Mahsusa).
Με την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου, ο Ελληνικός αρσενικός πληθυσμός μεταξύ 21-45 ετών στρατολογήθηκε βίαια σε τάγματα εργασίας (Amele Taburu). Οι περισσότεροι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους κάτω από άθλιες συνθήκες, εφόσον αναγκάζονταν να εργάζονται όλο το εικοσιτετράωρο με λίγη τροφή ή νερό. Το 1915, με τη συμβουλή του γερμανικού στρατιωτικού προσωπικού, το ΚΕΠ απέλασε τις ελληνικές κοινότητες από τα Δαρδανέλια και την Καλλίπολη, με το πρόσχημα της στρατιωτικής αναγκαιότητας. Αυτοί οι Έλληνες δεν είχαν το δικαίωμα να πάρουν τίποτα μαζί τους. Τα εμπορεύματα στα καταστήματά τους πωλήθηκαν αργότερα από τις οθωμανικές αρχές. Απελάθηκαν στο εσωτερικό της χώρας και σε μουσουλμανικά χωριά, όπου αναγκάστηκαν να επιλέξουν μεταξύ του Ισλάμ ή του θανάτου. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πριν από τις απελάσεις, οθωμανικοί χωροφύλακες (αστυνομία) και οι τσέτες (ένοπλοι συμμορίτες) κατέλαβαν χρήματα και τιμαλφή από τις κοινότητες, διαπράττουν σφαγές και καίνε εκκλησίες και σχολεία. Το Δεκέμβριο του 1916 αρχίζει η δίωξη των Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου. Μέχρι το 1917, πηγές αναφέρουν ότι πάνω από 700.000 Έλληνες είχαν πέσει θύμα ενός προκατειλημμένου και καλά ενορχηστρωμένου σχεδίου αφανισμού.
Σύμφωνα με στοιχεία που συνέταξε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μέχρι το 1918, 774.235 Έλληνες είχαν απελαθεί από τα σπίτια τους, πολλοί από αυτούς στο εσωτερικό της Τουρκίας και χάθηκαν τα ίχνη τους. Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξέχοντες ηγέτες της ΚΕΠ έλαβαν θανατικές ποινές σε οθωμανικό στρατοδικείο, για το ρόλο τους στη διοργάνωση της σφαγής των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αλλά, ο μεταπολεμικός σχηματισμός του Τουρκικού Εθνικιστικού Κινήματος, υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, διέκοψε τη διαδικασία για να φέρει τους δράστες στη δικαιοσύνη. Οι εθνικιστές Κεμαλιστές συνέχισαν την πολιτική της ΚΕΠ να διώκουν τους Έλληνες και κατέληξαν στην καταστροφή της κοσμοπολίτικης πόλης της Σμύρνης (σήμερα Ιζμίρ) και στην απέλαση όλων των Ελλήνων που έως τότε είχαν απομείνει στην Τουρκία. Οι αρχές απαγόρευσαν την έξοδο από την Τουρκία στον υγιή Ελληνικό αρσενικό πληθυσμό και, αντίθετα, στάλθηκαν στο εσωτερικό, όπου οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους σε στρατόπεδα εργατικής δουλείας ή σφαγιάστηκαν.
Μέχρι το 1923, διάφορες πηγές αναφέρουν ότι περίπου 1 εκατομμύριο Έλληνες έχασαν τη ζωή τους στη γενοκτονία.

  • Η 14η Σεπτεμβρίου αναγνωρίζει πάνω από το 90% των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων, συμπεριλαμβανομένου του Πόντου. Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι η Ανατολική Θράκη, τα Αρμενικά Υψίπεδα και ο Λεβάντες δεν ανήκουν στη Μικρά Ασία.

Featured Local Savings

Exit mobile version