Σύμφωνα με ένα ρητό, «Λαός που θυμάται και τιμά τούς ήρωες του είναι ζωντανός και προορισμένος να σηκωθεί και να μεγαλουργήσει, ακόμη και αν ζει βυθισμένος σε σκότος ζοφερό. Λαός που δε θυμάται εκείνους που χύσανε το αίμα για τη λευτεριά του και ζει μέσα στην κραιπάλη, αυτός είναι καταδικασμένος να μείνει αιώνια στο σκότος τού θανάτου…».
Αυτές τις μέρες, που το έθνος και η χώρα μας διέρχεται δύσκολες στιγμές, ας θυμηθούμε δύο ήρωες που αψήφησαν το θάνατο για την ελευθερία μας. Τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, που πριν από 25 σχεδόν χρόνια ακολούθησαν ο έναν τον άλλο στο ταξίδι προς την αθανασία. Δε λάτρεψαν τη σκλαβιά τής δήθεν ανεξαρτησίας και το σκοτάδι τού καθημερινού θανάτου. Πόθησαν σα γνήσια τέκνα της την Ένωση με τη Μάνα Ελλάδα και το Φως της Αιώνιας Ζωής.
Δε ξεχνούμε εκείνο το μαρτυρικό 1996 που είχε άλλωστε δείξει νωρίς τις διαθέσεις του από την τραγική νύκτα των Ιμίων. Η προδοσία και ο ραγιαδισμός λοιπόν πλακώνανε Αθήνα και Λευκωσία και κάθε σκυμμένη και θλιμμένη Ελληνίδα Γη. Και τότε ακριβώς, στο σωστό χρόνο, ξεπρόβαλε ο Τάσος Ισαάκ μαζί με τους συντρόφους του επάνω στις μηχανές τους, εκεί στο μεγάλο σύμβολο τού αγώνα για λευτεριά να διαδηλώσει την επιθυμία του να πέσει το τείχος των Τούρκων και των ψευτοσυμμάχων.
Και το έπραξε εναντίον όλων αυτών των τυράννων, εισερχόμενος μάλιστα εντός της διακεκαυμένης περιοχής με περισσό θάρρος κάτι που εν τέλει υπέγραψε με το ίδιο του το αίμα. Πρόθεσή του ήταν να δει τον πόθο του πράξη και όχι να περιμένει άλλες χαμένες γενιές και άλλους ψευτοσωτήρες…
Ο Σολωμός Σολομού ήταν το ίδιο ανυπόμονος και ανυπότακτος Έλληνας. Δε δέχτηκε ποτέ του το τουρκικό ρόπαλο που έπεσε στο σύντροφό του στον καλό αγώνα.
Ο Σολωμός δε δέχτηκε το βάρβαρο θάνατο τού Τάσου. Δε δέχτηκε σε καμία περίπτωση πως το αίμα το ελληνικό θα χυνόταν άδικα. Δε δέχτηκε πάνω από όλα να εγκαταλείψει τον αγώνα, γιατί ο Έλληνας που το πράττει αυτό είναι μονάχα ο δειλός και ο νεκρός. Ο Ισαάκ και ο Σολωμός ήξεραν και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Πως η μεγαλύτερη Τιμή προς εκείνους που θυσιάστηκαν για εμάς και τα παιδιά μας είναι να τούς θυμόμαστε κάθε μέρα της ζωής μας με την προοπτική να κάνουμε τον Όρκο Πίστης Νίκη στο Πεδίο της Τιμής.
Η Μεγαλύτερη Τιμή στους Γενναίους Έλληνες είναι να φτάσουμε στον Ιερό Σκοπό, να σπάσουμε συρματοπλέγματα και δεσμά και να απλώσουμε την Ελληνική Σημαία.
Αυτό ακριβώς έπραξαν τα δύο αθάνατα αδέρφια μας και αυτό ακριβώς πρέπει να πράξουμε κι εμείς. Κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά μπροστά σας αδέρφια Τάσο και Σολωμέ και ετοιμαζόμαστε να στείλουμε τον Τουρκομογγόλο στον αγύριστο.
Ζήτω η Ελλάς, Ζήτω οι Αθάνατοι Ήρωες…
